6 septemer 2020
6 septemer 2020
Valderrama is zoals bekend een van mijn lievelingsbanen, maar het is ook een erg moeilijke baan waar je in vorm moet zijn, als dat niet het geval is schiet je score omhoog. Dat was bij mij deze week helaas het geval. In de aanloop naar het Andalucia Masters voelde mijn swing beter dan de weken ervoor, in het toernooi ging het helaas weer heel erg moeizaam en werd het vooral een gevecht tegen mezelf. Ik miste veel te veel fairways, en vanuit de rough heb je geen controle naar de kleine en snelle greens. Met de harde wind erbij wordt het dan helemaal lastig. Ik haalde vrijdag met hangen en wurgen nog net de cut, maar daar is eigenlijk alles mee gezegd. In het weekend was het weer ploeteren met twee ronden 75. Ik blijf altijd knokken voor iedere slag, maar er zat gewoon niet meer in dit keer dan een totaal van +14.
Alles bij elkaar een week om snel te vergeten, al was het wel erg leuk om mijn vriendin Melanie aan de tas te hebben. Hoe slecht ik ook speelde en mopperde, Mel bleef positief en dat heeft me zeker geholpen om in ieder geval de cut te halen. Komende week in de Portugal Masters met Mel opnieuw als caddie hoop ik dat mijn spel na een paar dagen hard trainen weer een stuk beter aanvoelt.
Ik kijk met een goed gevoel terug op de eerste drie toernooien van dit jaar, zeker omdat we op banen speelden die niet tot mijn favorieten behoren.
Het lange spel was goed maar geen geluk op de greens en daardoor een 36ste plaats in het Ras AL Khaimah Championship.
In de Hero Dubai Desert Classic ben ik als 27ste geëindigd na een prima slotronde.