Het was voor mij de eerste keer in Japan, en nu al weet ik zeker dat ik er een keer terugga, en dan voor een echte vakantie. Nu was ik samen met mijn vrouw Melanie een paar dagen eerder vertrokken dan gebruikelijk voor een toernooi om even de toerist uit te hangen. Dat is heel erg goed bevallen. Wat een gaaf land is Japan! Na dat heel geslaagde voorafje, had ik me ook veel voorgesteld van het ISPS Handa Championship op de Ishioka Golfclub. Die door Jack Nicklaus ontworpen baan is echt heel goed. Slechte ballen worden afgestraft, voor goede word je beloond, dat is het teken van een goed ontwerp.
Helaas was mijn spel deze week van iets mindere kwaliteit. De eerste ronde was nog prima, 66 (-4) en er had zeker meer ingezeten want de putter werkte niet echt mee. Daarna zakte ik met twee keer een ronde boven par, +1 en +2, flink weg in het klassement. De laatste ronde was weer beter al was de bogey op hole 16, een par-5 en een van de makkelijkste van de baan, wel heel matig en onnodig. Ik eindig nog wel met een birdie op hole 18 voor een ronde 69 (-1). Uiteindelijk stijg ik daarmee nog vijftien plekken naar de 51ste plaats, maar dat schiet natuurlijk niet echt op. Mijn ijzers kreeg ik niet vaak genoeg in de buurt van de vlag en vooral het putten was deze keer ondermaats. Drie keer een 3-putt bijvoorbeeld, dan lever je veel in. Vanuit Japan nu door naar Korea, daar spelen we op de Jack Nicklaus Golf Club. Weer een baan dus ontworpen door de Golden Bear en ik kan me niet voorstellen dat het een slechte baan is.
Natuurlijk wil je altijd winnen, maar met een mooie derde plaats in het India Open was ik ook zeker tevreden.
Een toernooi over 54 holes zoals in Singapore is een beetje een sprint en ik kwam veel te laat op gang voor een topnotering.
Ik kijk met een goed gevoel terug op de eerste drie toernooien van dit jaar, zeker omdat we op banen speelden die niet tot mijn favorieten behoren.