Bij de start van een nieuw jaar stel ik mezelf altijd een aantal doelen. Het belangrijkste doel voor 2018 was spelen in de Ryder Cup. Met de overwinning vroeg in het jaar in Oman had ik de perfecte start. Wat er daarna gebeurde is bekend: polsblessure, een operatie en alle grote toernooien moeten missen in de zomer. Weg kans op een debuut in de Ryder Cup. Dat was ongelooflijk frustrerend en ik heb het een tijdje mentaal erg moeilijk gehad. Vooral de periode dat het maar onduidelijk bleef wat er nou precies mis was met mijn pols was heel zwaar, dan zijn er momenten dat je aan het slechtste scenario gaat denken.
De Ryder Cup kijken op televisie was ook geen pretje. Stel dat ik niet geblesseerd was geraakt, zou ik er dan bij geweest zijn? Die gedachte spookte regelmatig door mijn hoofd. Toen ik eind juli succesvol was geopereerd door chirurg Richard Koch met de garantie dat ik weer jaren pijnvrij zou kunnen spelen, was het ergste voorbij en kon ik me gelukkig weer op de toekomst richten.
Adrenaline
Hoe langer ik aan de kant stond, hoe meer ik het spelen van toernooien miste. De spanning voor een eerste afslag, op zondagmiddag meedoen om de overwinning en de adrenaline voelen, ik verlangde er steeds meer naar.
Toen ik eind oktober in de Valderrama Masters weer terugkeerde op de Tour was dat dan ook een heerlijk moment. Ik begon het toernooi met een bogey op de eerste hole maar op hole 2 maakte ik dat meteen goed met een birdie, daarna voelde het alsof ik nooit van de Tour was weggeweest. En een elfde plaats in mijn eerste toernooi na vijf maanden afwezigheid was natuurlijk een prima resultaat. In de toernooien daarna in Turkije, Zuid-Afrika en het slottoernooi in Dubai speelde ik zeker ook niet slecht, maar het putten was niet constant genoeg om echt bovenin mee te doen.
Niet ontevreden
Terugkijkend heeft 2018 door de polsblessure natuurlijk niet gebracht waar ik op hoopte, maar met de overwinning in Oman kan ik ook niet spreken van een slecht jaar. Als je ieder jaar een toernooi wint, dan doe je het gewoon goed!
