Ik ben donderdag weer naar het ziekenhuis geweest om mijn pols te laten checken en het gaat langzaam de goede kant op. Er zit nog wel wat vocht bij het gewricht, maar de symptomen die gepaard gaan met de polsblessure zijn duidelijk minder geworden. De pols is ook een stuk sterker dan een paar weken terug. Dat is positief, maar trainen of spelen zit er voorlopig nog niet in. Wanneer dat wel weer kan valt gewoon niet te zeggen. Ik moet vooral rust houden en geduldig zijn. Ik ga me ook niet meer richten op een bepaald toernooi. Ik hoopte volgende week in het Frans Open weer te kunnen spelen, maar dat bleek te vroeg. Dat was toch weer een mentale klap, dus daar heb ik van geleerd. Ik neem de tijd om helemaal fit te worden en wanneer dat zal zijn is gewoon niet te zeggen. Te vroeg beginnen heeft sowieso geen zin, dan zit ik zo weer geblesseerd thuis.'
Klap
Ik heb nu aardig wat vrije tijd en daarom heb ik vorige week gecaddied voor mijn vriend en trainingsmaatje Maarten Bosch bij een toernooi van de Pro Golf Tour in Duitsland. Meegaan als caddie begon een beetje als een dolletje, maar ik ben slecht in stilzitten dus ik dacht waarom zou ik het niet doen. Het was leuk om Maarten te helpen en goed om weer even terug te zijn op het circuit waar ik als pro ook ben begonnen. Als je ziet hoe het er op de Pro Golf Tour aan toe gaat, dan besef je nóg meer hoe goed wij als spelers het hebben op de European Tour.
Het duurt dus nog even voor ik mijn rentree maak op de Tour want ballen slaan kan ik nog niet. Ik ben wel veel fysiek aan het trainen en ik kan ook voorzichtig chippen en putten. Ik wil wat technische veranderingen doorvoeren met het putten, daar is nu mooi de tijd voor.
Ik heb mentaal geaccepteerd dat ik deze periode een aantal grote toernooien moet missen. Dat heeft wel even geduurd, ik moest eerst de teleursteling verwerken. Maar inmiddels kan ik naar de lange termijn kijken, mijn carrière duurt gelukkig nog heel veel jaren!
