Ik ben maandag aan het einde van de middag aangekomen op het Celtic Manor Resort in Wales. Na de vlucht vanuit San Francisco had ik een flinke jetlag en de afgelopen dagen waren pittig. De hitte helpt niet als je van een jetlag probeert af te komen. Op de baan is het snikheet en in het hotel is het niet veel aangenamer. Er is airco, maar die werkt niet of nauwelijks. Het is dus even bikkelen, maar dat hoort bij het leven van een Tourpro, mij zul je daar niet over horen klagen. En als ik morgenmiddag afsla voor de eerste ronde van de Celtic Classic denk ik dat de focus er weer helemaal zal zijn.
Rough
Wat ongetwijfeld gaat helpen is dat ik heel mooie herinneringen heb aan de baan van het Celtic Manor Resort. In 2014 won ik hier het Wales Open en in 2012 eindigde ik als tweede. De baan speelt wel anders dan in die jaren. Toen speelden we eind september, was de rough vrij hoog en de baan aan de zachte kant. Nu is de baan door de droogte een stuk harder en de rough veel minder straffend. Dat laatste vind ik wel jammer, want ik vind dat een slechte drive moet worden afgestraft. Maar goed, zoals altijd speelt de baan voor iedereen hetzelfde en aan de holes is verder nauwelijks iets veranderd.
Swing
Afgelopen zondag in de vierde ronde van het US PGA heb ik na negen slechte holes mijn backswing iets korter gemaakt en opeens ging het lopen en maakte ik op een moeilijke baan vier birdies. Ik heb de laatste weken goede rondes gespeeld, maar ook te vaak rondes, vooral in het weekend, waarin ik ging compenseren in de swing, niet vrijuit op de vlaggen sloeg omdat het vertrouwen er niet helemaal was. Als ik minder goed speel, is mijn backswing meestal iets te lang, ga ik sneller swingen en harder slaan terwijl ik dat juist niet moet doen. Zondag op die laatste negen holes was de vrijheid in de swing er wel en sloeg ik de ballen op de vlag, het is nu zaak dat gevoel vast te houden.
Starttijden
Volg mij ook via Twitter en Instagram
