Het Dutch Open is uiteindelijk maar één toernooi in het seizoen, maar natuurlijk wil ik juist in eigen land met de steun van het publiek op de baan van mijn hoofdsponsor het beste van mezelf laten zien. Dat lukte op Bernardus Golf in de eerste ronde. Ik speelde erg goed en na een 65 (-7) stond ik alleen aan de leiding. De tweede ronde ging al een stuk moeizamer in 75 slagen, maar nog steeds stond ik er goed voor. In de derde ronde lukte helemaal niets. Met hangen en wurgen hield ik het onder de tachtig slagen maar een 79 was pijnlijk genoeg.
Pleister
Na het tekenen van mijn scorekaart stond ik meteen de pers te woord. Liever neem je op zulke momenten wat meer tijd om de frustratie te verwerken, maar pers hoort er gewoon bij, als het goed gaat maar ook na een dramatische ronde. Ik zei dat ik me schaamde voor mijn spel, en zo voelde het ook. Ik was teleurgesteld en boos, en tijdens interviews kan ik dat niet voor me houden. Ik ben dan oprecht en ik denk ook niet dat dat slecht is. Op zulke momenten geef ik misschien de indruk dat ik er de brui aan wil geven, op het punt sta te stoppen met topgolf, maar niets is minder waar. Als ik slecht presteer is golf mentaal heel zwaar en frustrerend, maar ik heb nog grote doelen en blijf keihard werken om die doelen te halen. De volgende dag was ik na vier holes alweer +3 en dan denk je daar gaan we weer, maar door heel hard te knokken kon ik het omdraaien. Ik eindigde op hole 18 met een eagle voor een ronde 69. Het applaus van de toeschouwers deed me goed, maar het was niet meer dan een pleister op de wond. Ik had me zeker na die goede eerste ronde veel meer van dit Dutch Open voorgesteld dan een 43ste plaats.
Nieuwe kans
Deze week speel ik in Hamburg het Porsche European Open. Dat is het fijne van golf, je krijgt snel weer een nieuwe kans. Zoals ik eerder schreef op mijn site werk ik sinds een paar maanden met Jamie Gough aan wat swingveranderingen. De -7 op donderdag en vooral de manier waarop ik de bal sloeg, is voor mij een bevestiging dat ik op de goede weg ben. Zaterdag bij het inslaan voor de derde ronde raakte ik iedere bal perfect, ik stapte daarom met heel hoge verwachtingen de tee van hole 1 op. Een uur of vier later moet ik voor 79 slagen tekenen... Dat is de fase waar ik nu in zit. De veranderingen moeten automatismen worden, maar als het niet loopt in de baan heb ik nog geen B-game om op terug te vallen. Twijfel over de veranderingen aan mijn swing heb ik absoluut niet, tijdens trainingen zie ik heel duidelijk de progressie. Het is nu zaak geduldig en positief te blijven en vooral hard te werken, dan komen de mooie resultaten echt weer.
Volg mij ook op Instagram
