De laatste paar toernooien op de DP World Tour eindigde ik steeds slecht, denk aan de dubbel-bogey op hole 18 vorige week zondag in de British Masters. In de European Masters stapte ik gisteren met een heel ander gevoel van de baan. Op de laatste hole van de Crans-sur-Sierre GC maak ik een putt van meer dan elf meter voor birdie. Dat was een heel lekkere om te holen en uiteindelijk eindig ik op de gedeelde zesde plaats.
Daar zag het donderdagochtend vroeg na de eerste vier holes niet naar uit! Het was koud en nat hoog in de Zwitserse Alpen en mijn lichaam wilde nog van geen kant. Na drie bogeys en een dubbel ga je met +5 al bijna denken aan een terugvlucht op vrijdag. Maar ik heb mentale weerbaarheid getoond, hard gevochten en de rest van het toernooi gewoon prima gespeeld.”
Ik lees weinig van wat er over mij geschreven wordt, maar ik begreep dat deze top-10, de eerste van het seizoen, de zeventigste top-10 in mijn carrière is. Dat is een mooi aantal, maar ik hou me niet bezig met dat soort statistieken. Ik wil vooral toernooien winnen en daarom zat die slechte start donderdagochtend toch nog een beetje in mijn hoofd na afloop van de European Masters. Ik eindig vier slagen buiten de play-off, stel dat ik een betere start had gekend in die eerste ronde dan… Maar goed, zo werkt het natuurlijk niet.
Deze week een mooi toernooi, het Iers Open op een prachtige linksbaan, Royal County Down. De Ieren zijn gek van golf, Rory McIlroy en Shane Lowry doen mee dus het zal ongetwijfeld heel erg druk worden. Spelen voor veel publiek vind ik extra leuk en met mijn vorm zit het goed, dus hopelijk gaat het weer een succesvolle week worden.
Helaas geen slottoernooi voor mij in Dubai na een seizoen waarin ik vaak wel twee of drie goede ronden in een toernooi heb gespeeld, maar slechts heel zelden vier.
In het Frans Open was geen onderdeel van mijn spel echt goed en op een lastige baan ga je dan ruim de cut missen.
Het Iers Open en vooral het BMW PGA Championship, twee grote toernooien, hebben niet gebracht waar ik op hoopte.